नामदेव मल्हारजी म्हात्रे (...भाग २...)

अनेक महिने उलटत गेले. कधी नाम्या आणि मी एकाच प्रोजेक्ट मध्ये असायचो, तर कधी क्लायंटंच वेगळे. नाम्याला त्या कंपनीत येऊन, एक-सव्वा वर्ष झालेलं तसं, आणि एका सकाळी नाम्या आणि मी कॅन्टीन मधे गेलो. तिथे कंपनीतली एक अप्रतीम मुलगी मला भेटली आणि आम्ही थोड्यावेळ बोलत उभे राहिलो. थोड्या वेळाने ती निघून गेली आणि ब्रेक-फास्ट करून आम्ही परत आलो. उरलेला पूर्ण दिवस नाम्या एकदम शांत. लंचच्यावेळी सुद्धा काहीच बोलला नाही. मला वाटलं तब्येत बरी नसेल म्हणून मी एक-दोनदा विचारलं देखील. रात्री जेवणाच्या मेसवर ताट समोर येईस पर्यंत तोंड एकदम बंद त्याचं. मी पहिलाच घास घेतला आणि नाम्या तेंव्हा अचानक बोलला,

नामदेव मल्हारजी म्हात्रे (...भाग १...)

आपल्या लाईफ मधल्या घटना आणि त्यात भेटणारी माणसं जर आपल्याला निवडता आली असती तर अ‍ॅट-लीस्ट मला तरी बोर झालं असतं. निसर्गानं असं काही आर्कीटेक्चर बनवलय, की जे कोणी आपल्याला भेटतं, त्याचं काही-ना-काही कारण नक्की असतं. म्हणजे लगेच प्रत्येक नात्यात ‘आपलं काही काम निघतय का!’, हे शोधायला सुरु करा असं मी मुळीच म्हणणार नाही. लोकं भेटत जातात, नाती बनत जातात. इट्स यू, हू हॅज टू डिसाईड अ‍ॅन्ड जस्ट मेनटेन दोज रीलेशन्स. माझ्या आयूष्यात इतरांसारखेच बरेच लोक आले, पण काही लोकं च्यूविंग-गम केसांना चिकटावं तसं चिकटतात.

१ रेड-बुल, ४ कार, १६ यार, ६०० कि.मी. आणि डर्बन. (...भाग ३...)

साधारण साढे-चारशे की.मी. नंतर मी एक-दोन वेळेला लेन अशिकाही चेंज केली, की मागून हॉर्न मारंतंच काही गाड्या माझ्या पुढे गेल्या. माझं ड्रायविंग अचानक गंडू लागलय हे इतर प्रवासी सांगून सुद्धा मला मान्य नव्हतं. पण मग एक ब्लॅक इसम मागून आला आणि ‘व्हॉट द...’ असले काहीतरी उद्गार कींचाळून पुढे गेला. तो ‘व्हॉट द...’ नंतर काय बोलला, हे ‘फक्तं’ आणि ‘फक्तं’ त्यालाच माहीती. पण जे अति-शहाणे आहेत त्यांना लगेच समजलं. मग मात्र मी मान्य केलं की मला झोप येतीये. दिनेशनी मग लगाम हातात घेतला आणि मी शेजारच्या सीटवर गाढ झोपलो. मागे राजीब आणि नागेश, कॅमेर्यामधून मिळतील ती द्रुश्य घेत होते. १६० च्या वेगामध्ये साठ टक्के फोटो हे अत्यंत निरूपयोगी, वीस टक्के हे अत्यंत हललेले आणि उरलेल्या मध्ये जे नको होतं ते टिपलं गेलेलं. म्हणजे उदाहरणार्थं टेकडीचा फोटो घेताना मधेच एखादा ट्र्क आलाय, चरणार्या गायीच्या फोटोत वीजेचा खांब मधे आलाय, आणि इंद्रधनुष्याचा फोटोत सात ऐवजी एकाच रंगाचा राजीब मधे आलाय. दर फोटो नंतर ‘शिट यार, शिट यार’ हेच ऐकू येत होतं. शेवटी मी दुर्लक्ष केलं आणि डोळे मिटले. मधे-आधे एखादा मॉल सोडला, तर मी पुढचे शंभर की.मी झोपूनच होतो.

१ रेड-बुल, ४ कार, १६ यार, ६०० कि.मी. आणि डर्बन. (...भाग २...)

गाडी गेट मधून बाहेर पडली तसं मी मागे वळून बॅक-सीटकडे पाहिलं. राजीबच्या उघड्या तोंडातून एक ओघळ खाली येताना मला दिसला. ह्याचे अर्थ दोनंच; एक म्हणजे गाढ झोप आणि दुसरं म्हणजे अजूनसुद्धा हँग-ओव्हर टाईट होता. शेजारी दिनेश निवांत होत होतेच. मागे नागेश मोबाईलशी चाळा करत होताच. ह्या माणसाला जन्माला घालतानाच देवानी मोबाईल चार्जर का नाही जोडला! म्हणजे मोबाईल डिसचार्ज व्हायचा प्रश्नंच मिटला असता. कधीही बघावं तर हे बटनं दाबतानाच आढळतील आपल्याला. मी मुकाट्याने मान वळवली, एक जांभई दिली आणि लेन पकडली. आमच्या आधीच तीन कार पुढे गेलेल्या. जॉहॅनेसबर्गला इतकं शांत मी आधी कधीच पाहीलेलं नव्हतं; शांत, निश्चल जॉहॅनेसबर्ग.

डिसेंबर आणि जानेवारी महिने हे उन्हाळ्याचे असतात दक्षीण-आफ्रीकेत. पण एक विचित्र उन्हाळा असतो हा. अतीशय गरम होत असताना तुम्ही पंखा चालू केला रे केला, की अचानक ढग दाटून येतात, वीजा भयानकरीत्य चमकू लागतात आणि गारांचा पाऊस सुरु होतो. नंतर इतकी थंडी होते की रजई शिवाय झोपणं अशक्य. आणि गारा सुद्धा लिंबा येवढ्या मोठ्य़ा ओ! ऑन-द-रॉक्स दारूची बेस्ट सोय असते ही. नुस्ता ग्लास बाहेर काढला खिडकीतून की चिल्ड व्हिस्की तयार. (ही फक्त कल्पना. उगीच असंच घडतं साऊथ-आफ्रीकेत म्हणून फुकट अफवा पसरवू नका. चेष्टा होईल!)

आदल्या रात्रीच्या पावसानी कार, हाय-वे, अत्यंत आलीशान बंगले आणि झाडी, थोडक्यात संपूर्ण जो-बर्ग (जॉहॅनेसबर्ग) चिंब झालेलं होतं. स्ट्रीट-लाईट्स च्या प्रकाशात आमच्या चार ‘निसान’ कार्स सरसावत होत्या; तीन पांढर्या आणि एक सोनेरी ‘निसान टिडा’. सद्ध्या परिस्थिती अशीये की रस्त्यावर एक जरी पांढरी ‘निसान टिडा’ दिसली, तर ते आमच्याच कंपनीच कार्टं असणार ही खात्री असते. क्वचितच एखादा दुसरा रंग कार-एजन्सी आम्हाला देते. भरवसा नाही ना ओ, डेंटिग-पेंटिंग चा! कमवणार किती आणि रंगवणार किती!