‘...आब्ल ततय इम्ल कुलकुल बाप शि शि...’,
असं काहीतरी बापट, तोंडात गच्च भात-आमटीचं मिश्रण धरून पुन्हा सुरू झाले. त्याच बरोबर मी आणि सिद्धार्थनी ते टेबलंच सोडलं. कॅन्टीन मधली सगळीच टेबलं खर्कट्या हातांनी आणि ताटांनी गच्च भरली होती, तरी सुद्धा आम्ही दोघांनी उभं राहून जेवण प्रेफर केलं.
‘काय द्वाड जेवन दिलेत की, काय की!’, खंडागळे तणतणत हात धुवायला गेले. वास्तविक लंच मधे काहीच प्रॉब्लेम नव्हता, पण ते ब्रेकफास्ट सारखं फुकट नव्हतं ना; मग तणतण होणारच की ओ!